Έτσι "παρέκαμψαν" την απεργιακή κινητοποίηση

(α) Σχετικά με το δικαίωμα της απεργίας, εφόσον επιλέγεις να είσαι μέλος ενός συνδικαλιστικού οργάνου, το οποίο είναι υπεύθυνο να περιφρουρήσει τα εργασιακά σου δικαιώματα, τότε είσαι υποχρεωμένος να ακολουθείς τις αποφάσεις του οργάνου αυτού σχετικά με τις απεργίες. Αλλιώς θεωρείσαι "απεργοσπάστης" δηλαδή μεμονωμένο άτομο που "σπάει" την απεργιακή κινητοποίηση με την προσωπική του στάση. Όπως αντιλαμβάνεσαι υπάρχει πρόβλημα τόσο ηθικό, καθώς η στάση σου αυτή κρίνεται αντισυναδελφική, όσο και πολιτικό αφού με αυτόν τον τρόπο συμβάλλεις στην εξασθένιση του αγώνα των συναδέλφων σου, που επέλεξαν να χάσουν το μεροκάματό τους, ενώ εσύ το τσέπωσες κανονικά. (Όταν όμως αύριο τα δικαιώματά τους ικανοποιηθούν, θα απολάβεις κι εσύ το κέρδος της απεργίας. Είναι δίκαιο αυτό;)

Ειδικά στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης μάλιστα, αρκούν μερικοί απεργοσπάστες για να λειτουργήσουν όλα κανονικά, στα μάτια του κοινού. Άρα οι απεργοσπάστες στα ΜΜΕ εμποδίζουν τους απεργούς να κοινοποιήσουν την απεργία τους, αφού μπαίνουν ανάμεσα στους απεργούς και το κοινό.

(β) Τόσο η εργασία όσο και η απεργία αποτελούν δικαιώματα κατοχυρωμένα από το Σύνταγμα. Κι όσο κι αν σου φαίνεται περίεργο, το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της απεργίας κατά κάποιον τρόπο υπερισχύει του συνταγματικά κατοχυρωμένου δικαιώματος της εργασίας: μια απεργία υφίσταται για να προασπίσει τους όρους και τα δικαιώματα αυτών που ασκούν το δικαίωμά τους στην εργασία. Για να μην κουράσω με τα νομικά, θα σε παραπέμψω σε σχετική εργασία εργατικού δικαίου του Πανεπ. Αθηνών.

(γ) Το αν όντας απεργοσπάστης θα τιμωρηθείς, εξαρτάται από την ισχύ που διαθέτει το συνδικαλιστικό σου όργανο. Σε πολλά επαγγέλματα τα σωματεία είναι όχι ισχυρά και άρα κυρώσεις δεν υπάρχουν. Στην περίπτωση του επαγγέλματος του δημοσιογράφου, το συνδικαλιστικό όργανο είναι άμεσα συνδεδεμένο με τα εργασιακά σου δικαιώματα: η εγγραφή στην ΕΣΗΕΑ (ή στα αντίστοιχα όργανα της περιφέρειας) είναι σχεδόν απαραίτητο προσόν για ένα σωρό παραμέτρους του δημοσιογραφικού επαγγέλματος (ασφάλιση, πρόσληψη, αποδοχές, συλλογική σύμβαση εργασίας κλπ). Οι παράμετροι αυτοί αποτελούν δικαιώματα που έχουν κατακτηθεί από την ύπαρξη του συγκεκριμένου συλλογικού οργάνου. Εάν πιστεύεις ότι δεν επιθυμείς να συνεχίσεις να προασπίζεσαι αυτά τα δικαιώματα, μπορείς να διαγραφείς από το συλλογικό όργανο, αλλά τότε θα χάσεις και αυτά που το συλλογικό όργανο σου προσφέρει. Δεν μπορείς να έχεις και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.

Δεν είναι θέμα στέρησης "ατομικής ελευθερίας", λοιπόν. Έχεις την ατομική ελευθερία να επιλέξεις ανάμεσα στις δύο πολύ λογικές επιλογές: να τηρείς τους κανόνες που θέτει το συνδικαλιστικό σου όργανο, που είναι αμεσα συνδεδεμένοι με την υπόσταση του επαγγέλματός σου, ή είσαι έξω από αυτό.

(δ) Εφόσον λοιπόν η απεργοσπασία αποτελεί λόγο ρίξης των σχέσεών σου με το συνδικαλιστικό σου όργανο, αυτό αφορά όλους τους χώρους στους οποίους ασκείς την εργασία σου, είτε είναι στην Ελλάδα είτε εκτός. Δεν ξέρω αν σου λέει τίποτα η έννοια "συναδελφική αλληλεγγύη", πάντως είναι προς τιμήν της Κυπριακής Ένωσης που μεριμνά για την τήρηση των κανόνων από τα μέλη της και εκτός της χώρας.
Και σου φέρνω δυο παραδείγματα
- (αα) Νομικά, στην απεργία σύμφωνα με το άρθρο 20 του Ν. 1264/1982 συμμετέχουν και τα μη μέλη της ΕΣΗΕΑ. Κατά συνέπεια, οι Κύπριοι δημοσιογράφοι παρέβησαν την ελλαδική εργατική νομοθεσία.
- (ββ) Αν η Κυπριακή Ένωση αποδέχονταν την κίνηση αυτή των μελών της, θα ήταν ένα μπούμεραγκ, αφού στην πιθανή μεθαυριανή απεργία της Κύπρου θα αναμεταδίδονταν με τεράστια ευκολία προγράμματα στην ελληνική γλώσσα, παραγμένα στην Ελλάδα.

Αυτά τα ολίγα- μετά λύπης για το επίπεδο στο οποίο έχει φτάσει η εργασιακή συνείδηση πολλών