Θολό το μέλλον του διαδικτυακού ραδιοφώνου

[img_assist|nid=831|title=|desc=|link=none|align=left|width=100|height=88]Η Αρχή Προστασίας Πνευματικής Ιδιοκτησίας των ΗΠΑ, ανακοίνωσε τον τριπλασιασμό της τιμής των πνευματικών δικαιωμάτων για την μετάδοση μουσικής από ραδιοφωνικούς σταθμούς στο internet. Το γεγονός έχει προκαλέσει μεγάλη αναστάτωση στην κοινότητα του διαδικτυακού ραδιοφώνου παγκοσμίως, καθώς όλοι οι διαδικτυακοί ραδιοσταθμοί που εμπίπτουν στην αμερικανική νομοθεσία θα οδηγηθούν αργά ή γρήγορα σε χρεωκοπία, δεδομένου μάλιστα ότι η διάταξη θα ισχύσει αναδρομικά για την περίοδο από τον Ιανουάριο του 2006 μέχρι το 2010 !

Η δημοφιλής ιστοσελίδα-ευρετήριο διαδικτυακών ραδιοσταθμών Shoutcast, έχει ενσωματώσει σχετική διαμαρτυρία στην κορυφή κάθε σελίδας και προειδοποιεί ότι πρόκειται για το τέλος του διαδικτυακού ραδιοφώνου. Καλεί μάλιστα τους (Αμερικανούς) χρήστες να ζητήσουν παρέμβαση από τα μέλη του Κογκρέσου.

Οι τιμές που ανακοινώθηκαν (χωρίς να συνυπολογίζεται ο επερχόμενος φόρος υπέρ των μουσικών δημιουργών) είναι
* 2006: $0.0008 για τη μετάδοση ΕΝΟΣ κομματιού σε ΕΝΑΝ ακροατή
* 2007: $.0011
* 2008: $.0014
* 2009: $.0018
* 2010: $.0019
Υπολογίζεται ότι ένας μέσος σταθμός παίζει 16 τραγούδια ανά ώρα, οπότε αν έχει 50 ακροατές, θα πρέπει να πληρώνει περίπου 450 δολλάρια το μήνα, ποσό που σίγουρα δεν θα μπορούν να καταβάλουν οι "ερασιτέχνες" του είδους, αν συνυπολογίσουμε και τα λειτουργικά έξοδα. Το περιοδικό Wired εκτιμά ότι ίσως η κίνηση αυτή αναγκάσει τους σταθμούς να περάσουν σε μουσική με πνευματικά δικαιώματα ελεύθερης χρήσης (Creative Commons).

Άρχισαν τα όργανα και στην Ελλάδα (;)

Κι ενώ αυτά συμβαίνουν στις μακρινές και ραδιοφωνικά εξελιγμένες ΗΠΑ, το μέλλον προμηνύεται ανήσυχο για τους διαδικτυακούς ραδιοφωνατζήδες της Ελλάδας. Στο προσχέδιο του νέου νόμου για τα ΜΜΕ που δόθηκε στη δημοσιότητα (άρθρο 15 -παρ. 5,9,10), επιχειρείται για πρώτη φορά ο έλεγχος των διαδικτυακών ραδιοφώνων, αφού ούτε λίγο ούτε πολύ ο Υπουργός απαιτεί όσοι σταθμοί εκπέμπουν αποκλειστικά στο internet να παίρνουν ειδική άδεια περιεχομένου από το ΕΣΡ, ενώ οι πάροχοι των διαδικτυακών υπηρεσιών (servers κλπ) την αντίστοιχη άδεια από την ΕΕΤΤ.

Εδώ οφείλουμε να παρατηρήσουμε ότι τέτοιου είδους περιοριστικές διατάξεις σχετικών νόμων για τα ΜΜΕ εφαρμόζονται σπανίως και με μεγάλη καθυστέρηση, πόσο μάλλον όταν κανένας δημόσιος φορέας (ΕΣΡ, ΕΕΤΤ) αυτή τη στιγμή δεν διαθέτει την τεχνογνωσία να προβεί στους σχετικούς ελέγχους (με το ζόρι ελέγχεται το περιεχόμενο των ΤΗΛΕΟΠΤΙΚΩΝ μόνο σταθμών της Αττικής, ενώ η ΑΕΠΙ κάνει κατά καιρούς σπασμωδικές εφόδους για την καταβολή των πνευματικών δικαιωμάτων). Ωστόσο πρόκειται για μια διάταξη που προκαλεί ερωτηματικά, καθώς θέτει περιορισμούς που δεν έχουμε ακούσει να υπάρχουν σε καμιά χώρα της Ευρώπης.