Το λεγόμενο “διαδραστικό” (έστω και κατ' ευφυμισμόν) ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης ήταν εξαιρετικά δημοφιλές στα μέσα της δεκαετίας του 90, είχε σημαδέψει μια ολόκληρη γενιά που πέρναγε τότε τα σχολικά της χρόνια συντονισμένη στα FM. Πρώτα ήταν τα Παιδιά της Καλαμαριάς, πρωτοπόροι των πειρατών, την εποχή που έκανε θραύση ο λατινοαμερικανικός χορός “Λαμπάντα” . Τα παιδιά της Καλαμαριάς είχαν ξετρυπώσει την ελληνική βερσιόν (απίστευτη έμπνευση) και την έπαιζαν συνέχεια. Και δώσ' του αφιερώσεις από τα πιτσιρίκια, το κομμάτι έπαιζε σχεδόν κάθε μισή ώρα. Είχε πέσει σύρμα στο σχολείο, και βάζαμε μετά το σχόλασμα τα ραδιόφωνα στους 102,5 , να ακούσουμε το «σουξέ».
Κανένα χρόνο μετά έμαθα από μια συμμαθήτρια για έναν τύπου που έκανε εκπομπή στο ραδιόφωνο του Αντέννα. Βακάρο τον λέγανε, έκανε εκπομπή 11-1 και μπορούσες να πάρεις τηλέφωνο και να «κράξεις» λέει, στον αέρα, όποιον ήθελες. Αυτό με το κράξιμο δεν το κατάλαβα πάρα πολύ (τι είναι αυτό το κράξιμο και γιατί πρέπει να γίνει μέσω ραδιοφώνου;) αλλά ψήθηκα την επόμενη μέρα και έβαλα Αντέννα 11-1... το μεσημέρι (φυσικά το μόνο που κατάφερα να ακούσω ήταν μια τεράστια βαρετή για την ηλικία μου ενημερωτική εκπομπή).
Αργότερα όμως, τον μεγάλο πάταγο στα γυμνάσια της πόλης τον είχανε κάνει ένα γκρουπάκι σταθμών, κάπου στα δεξιά της μπάντας, που βγάζανε στον αέρα δυο-δυο τρεις-τρεις ακροατές/ακροάτριες, που συνομιλούσαν μεταξύ τους. Ήταν το Ράδιο Ακρόπολις, ο Μουσικός Γαλαξίας, ο Splash (με μεγάλη παρέα και 6-7 γραμμές ταυτόχρονα) και άλλοι που δεν τους θυμάμαι.
Η δική μου παρέα είχε σκαλώσει στον Μουσικό Γαλαξία. Τότε, επικεφαλής της βραδινής ζώνης και «αστέρες» του σταθμού ήταν ο Παύλος Βασιλείου κι ο Αχιλλέας Αμανατίδης. Ο Παύλος Βασιλείου, παλιός ραδιοπειρατής (ο «Σουηδός»), μια φορά έλεγε ιστορίες από τότε που οι πειρατικοί σταθμοί «έπαιζαν» κατά λάθος στα θυροτηλέφωνα και στα ψυγεία των γειτόνων. Ο Αχιλλέας Αμανατίδης ήταν φίρμα για την φωνή του και τον συμπαθούσαν πολύ τα πιτσιρίκια, αν και δεν έκανε πολλές ώρες εκπομπή. Οι δύο τους επιμελούνταν το “Άλλα γούστα για μια φούστα”. Από νωρίς το βράδυ, και για κανένα 5ωρο, έδιναν στον αέρα ένα τηλέφωνο για αγόρια και ένα για κορίτσια (θα θυμηθώ και τα νούμερα αν προσπαθήσω) και τα έβαζαν να μιλούν ταυτόχρονα.
Τα γυμνασιόπαιδα που είχαν το θάρρος να τηλεφωνήσουν (εγώ ντρεπόμουν) συζητούσαν αφελώς για κανένα τρίλεπτο, μέχρι ο ηχολήπτης να δώσει σήμα για το επόμενο τηλεφώνημα. Οι κουβέντες ήταν εφηβικές χαζομάρες ως επί το πλείστον: συνήθως περιέγραφαν πώς πέρασαν τη μέρα τους, τι μουσική ακούν, ποιο είναι το αγαπημένο τους μάθημα (η γυμναστική φυσικά), ενώ δεν έλειπαν φυσικά και τα υποτυπώδη ραδιοφωνικά φλερτάκια. Που φυσικά κινούνταν σε στιχομυθίες του τύπου: «τι προσέχεις πρώτα σε ένα αγόρι;» - «τα παπούτσια» (!).
Όταν τα παιδιά που βγαίναν στον αέρα δυσκολεύονταν να βρουν θέμα συζήτησης, έπρεπε να επέμβει ο παραγωγός και να «κάνει μία ερώτηση». Από τους Βενιαμίν του σταθμού ήταν ένας νεαρός, ο Σωτήρης Μακίδης, που καθόταν στο τιμόνι ώρες ατελείωτες. Όταν κολλούσαν τα παιδιά στο τηλέφωνο του λέγανε «Σωτήρη κάνε μια ερώτηση» και αυτός θα προχωρούσε τη συζήτηση ρωτώντας κάτι τρομερά κομβικό, πχ «πηγαίνεις στις συναντήσεις;» και «τι ζώδιο είσαι;» . Μετά από κανένα χρόνο εξαφανίστηκε ο Σωτήρης, είπανε ότι πήγε φαντάρος, και το όνομά του δεν ξανακούστηκε.
Φυσικά γύρω από το ραδιόφωνο είχε στηθεί μια ολόκληρη μαθητική κοινότητα. Υπήρχαν εβδομαδιαίες «συναντήσεις» σε μια καφετέρια κοντά στο Ποσειδώνιο, που μπορούσες να γνωρίσεις από κοντά όλους τους ακροατές που βγαίναν κατά καιρούς στον αέρα. Αν θυμάμαι καλά υπήρχε και μια καφετέρια κάπου στην Κάτω Τούμπα, ενώ άλλοι πηγαίναν πού και πού στα στούντιο, που τότε ήταν σε ένα ημιυπόγειο στην Καλαμαριά.
Ένας από τους παραγωγούς του Μουσικού Γαλαξία ήταν και ο Σταμπέλος Κλήμης, που λίγο αργότερα αποχώρησε (ή τον διώξανε) και πήρε δικιά του εκπομπή ένα κλικ αριστερά, στο Ράδιο Φωνή της Τούμπας. Εκεί (ως τελειόφυτος ψυχολόγος, όπως έλεγε) έβγαζε στον αέρα συνομιλίες συνήθως με έναν ακροατή κάθε φορά, καμιά φορά έπαιζε κιθάρα, ενώ πολύ συχνά έκανε κυρήγματα ηθικο-θρησκευτικού χαρακτήρα, που για να είμαι ειλικρινής ποτέ δεν συμπάθησα. Κι αυτός, άμα τον έπιανε το μεράκι, κράταγε τις γραμμές ώρες ατελείωτες, μέχρι τα ξημερώματα. Και οι συζητήσεις που γίνονταν ήταν πολύ πιο ανεβάσμενης «ηλικίας» και με αρκετά μεγαλύτερο βάθος. Μετά από κάποιον καιρό ο σταθμός (που με το παλιό του προφίλ δεν τα πήγαινε και πολύ καλά) έγινε 1055 Rock, οι ώρες εκπομπής του μειώθηκαν ανάμεσα σε τόνους ροκ εκπομπών, μέχρι που τελικά η εκπομπή του Κλήμη σταμάτησε.
Κάπου προς τα τέλη της δεκαετίας του 90, με την έλευση του «τσατ» και του playstation, το ευχάριστο ραδιοφωνικό γυμνασιακό παραλήρημα άρχισε να παρακμάζει. Δεν ξέρω αν ήταν από εξωτερικά ή από εσωτερικά αίτια. Πάντως ο Μουσικός Γαλαξίας άλλαξε χέρια, σταδιακά έκοψε τις ζωντανές εκπομπές και το γύρισε στο playlist. Ο Παύλος Βασιλείου έκανε για κάποιο χρονικό διάστημα εκπομπές σε άλλους ραδιοφωνικούς σταθμούς, αλλά δεν ακούσει γι' αυτόν τελευταία. Αυτόν, και τον Αχιλλέα Αμανατίδη τους είδα τελευταία φορά σε μια βράβευση ραδιοπειρατών, που είχε διοργανώσει το 2003 ο Δήμος Μηχανιώνας.
Ήταν σίγουρα μια ενδιαφέρουσα περίοδος, που θυμούνται ευχάριστα όσοι την έζησαν στους δέκτες τους. Πλέον, και μετά το κλείσιμο του Jeronimo Groovy στην Αθήνα (που όμως το είχε παρακάνει με τα 090), οι ραδιοφωνικές συνομιλίες έχουν εκλείψει από το ραδιόφωνο της πόλης, και τα τηλεφωνικά υβριδικά έχουν δώσει τη θέση τους σε non-stop playlist και ολιγομίλητους παραγωγούς. Παρ' όλ' αυτά, ακόμη και σήμερα φαίνεται εντυπωσιακή η δύναμη του ραδιοφώνου να εδραιώνει μια άλλη μορφή επικοινωνίας και να επηρεάζει τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.
