Πέθανε ο δημοσιογράφος του Κόκκινου Γιώργος Ανανδρανιστάκης

"Το σοβαρότατο εγκεφαλικό που έπληξε τον Γιώργο Ανανδρανιστάκη την Τρίτη, του στέρησε τη ζωή. Ο Γιώργος έφυγε από κοντά μας στις 6.30 το πρωί της Κυριακής, σε ηλικία μόλις 48 ετών.", ανακοίνωσε σήμερα στην ιστοσελίδα του ο ραδιοφωνικός σταθμός "στο Κόκκινο". "Οδυνηρή  απώλεια για το «Κόκκινο»,  ιδίως για όσους, γνωρίζοντάς  τον και προσωπικά, εκτίμησαν την καλοσυνάτη  του συμπεριφορά και το αστείρευτο χιούμορ, με το οποίο αντιμετώπιζε κάθε κατάσταση".

Ο Γιώργος Ανανδρανιστάκης ξεκίνησε τη δημοσιογραφική του διαδρομή το 1993 από την Αυγή. Για χρόνια ήταν συντάκτης στο οικονομικό ρεπορτάζ. Το 2008 ανέλαβε τη διεύθυνση του ραδιοφωνικού σταθμού "Στο Κόκκινο», όπου τον  ακούγαμε καθημερινά μέσα από την εκπομπή του. Εκτός των άλλων, υπήρξε και «πρωτεργάτης» του πανελλαδικού δικτύου του ραδιοφωνικού σταθμού. Διατηρούσε τακτικές στήλες το 2012 στην Αυγή, με την πολύ δημοφιλή στήλη του  «Εκλογομαγειρέματα» αρχικά και στη συνέχεια «Στον Αφρό». Υπήρξε συνδικαλιστικός εκπρόσωπος των εργαζομένων της Αυγής αλλά και μέλος του Δ. Σ της εφημερίδας. Εδώ μπορείτε να διαβάσετε τα άρθρα του στην Αυγή.

"Ειδικά για τους συνάδελφους στο «Κόκκινο», η αποδοχή της σκληρής πραγματικότητας μοιάζει αδιανόητη. Όσοι έφθαναν κατά τις πρωινές ώρες στον 3ο όροφο των γραφείων του σταθμού και έβλεπαν τον Γιώργο να προετοιμάζει την εκπομπή του, ήξεραν ότι μια τους «καλημέρα» θα δεν επέσυρε- σχεδόν ποτέ- την απλή μονολεκτική ανταπόδοση. Ο Γιώργος ήταν εκεί για να επικοινωνεί, να σχολιάζει, να «ανοίγει» συζητήσεις, να καλαμπουρίζει, να σαρκάζει αλλά και να δέχεται «πειράγματα», να απολαμβάνει τις απόψεις, αλλά και τις διαφωνίες των συνομιλητών του. Η ζωντάνια και η ευρηματικότητά  του ήταν «σήματα κατατεθέντα»  για το σταθμό, τις ώρες που ο Γιώργος βρισκόταν, εδώ."

"Όλοι στο «Κόκκινο» εκφράζουμε βαθύτατα συλλυπητήρια  στη σύζυγό του Μάρσα  και σε όλους τους συγγενείς του Γιώργου. Δύσκολο να αποδεχθείς αυτό που έχει συμβεί. Δύσκολο ακόμη και να κοιτάς ακόμη το άδειο γραφείο του 3ου ορόφου στο «Κόκκινο». Δύσκολο να καταφέρεις να γεμίσεις το ψυχικό κενό που νιώθεις με τις τόσες ζωντανές μνήμες, που – ανάθεμά τες- είναι τόσο ζωντανές, ώστε αναρωτιέσαι αν δικαιούσαι να τις λες «μνήμες»…"