Στη μάχη για τα πνευματικά δικαιώματα οι δισκογραφικές

> Με συνοπτικές διαδικασίες επιθυμούν οι δισκογραφικές εταιρείες να κλείσουν θέματα δικαιωμάτων τόσο με τα ραδιόφωνα όσο και με τους τηλεοπτικούς σταθμούς.

> Η τωρινή διοίκηση της IFPI/Grammo είναι αποφασισμένη να μη χάσει άλλον χρόνο. Μετά από πολλά χρόνια υπάρχει μια σύμπλευση όλων, με στόχο να κερδίσουν τα μέγιστα οι δισκογραφικές εταιρείες.

> Σύμφωνα με πληροφορίες, υπάρχει μεγάλη ανησυχία στο πίσω μέρος του μυαλού των ανθρώπων των δισκογραφικών. Υπάρχει, σε ευρωπαϊκό επίπεδο, μεγάλη κινητικότητα γύρω από το αν θα πρέπει οι σταθμοί να καταβάλλουν αμοιβές για το αμερικανικό ρεπερτόριο.

> Εφόσον όλα τα αμερικανικά ΜΜΕ δεν καταβάλλουν οποιαδήποτε αμοιβή για ρεπερτόριο (δηλαδή και για το
ευρωπαϊκό), γιατί θα πρέπει τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ να πληρώνουν αμοιβές για το αμερικανικό ρεπερτόριο;

Πηγή: Δες.music + media - Το Παρόν
> Αυτή την γκρίζα περιοχή φαίνεται ότι εκμεταλλεύονται εδώ και αρκετά χρόνια οι δισκογραφικές στην Ευρώπη, και δεν αποκλείεται σύντομα να κλείσει η τρύπα αυτή, εφόσον, σύμφωνα με πληροφορίες, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα υποχρεώνει τα ΜΜΕ να καταβάλλουν αμοιβές μόνο για το ευρωπαϊκό ρεπερτόριο.

> Το κυνήγι των δικαιωμάτων δεν τελειώνει εδώ. Μπορεί αρχικά οι δισκογραφικές να κυνηγούσαν τους διάφορους άσχετους που χρησιμοποιούσαν μουσικές τους σε διαφημιστικά σποτ, όμως τώρα αρχίζουν να «σκληραίνουν» τη στάση τους ή, όπως λένε μερικοί, «έχουν τρελαθεί».

> Στράφηκαν εναντίον των εταιρειών 090, επειδή χρησιμοποιούν μουσική τους για να διαφημίζουν ring-tones. Οταν αυτό κόπηκε, επανήλθαν ζητώντας το περίφημο «name likeness», δηλαδή ακόμα και αν δεν χρησιμοποιείς καθόλου υλικό τους, επειδή αυτό που κάνεις «θυμίζει» το δικό τους, θέλουν χρήματα!

> Αφού λοιπόν επιβάλουν και αυτήν τη λογική, επόμενο βήμα είναι να ζητήσουν από καθέναν που χρησιμοποιεί μουσική τους να πληρώνει. Και αυτό περιλαμβάνει και όσα ΜΜΕ χρησιμοποιούν μουσικές ακόμα και για δικά τους trailer-promo!

> Από αυτά γίνεται ολοφάνερο ότι η σχέση μεταξύ δισκογραφικών και ΜΜΕ αρχίζει κάπου να χάνει. Το λεγόμενο «fair use» αρχίζει να μην υπάρχει στα μυαλά των ιθυνόντων, ενώ όσο περνά ο καιρός οι δισκογραφικές θα εμφανίζονται όλο και πιο παράλογες.

> Αυτό θα πρέπει να ανησυχεί όλους τους «χρήστες» ρεπερτορίου. Ενδεχομένως να πρέπει να υιοθετηθεί μια κοινή στάση, η οποία να είναι αντίστοιχα σκληρή και παράλογη, σε όλα όμως τα θέματα.

> Δεν μπορεί τα ΜΜΕ να είναι «καλοί συνεργάτες» όταν προσπαθούν να προωθήσουν τον νέο άγνωστο καλλιτέχνη τους, αλλά «να τους εκμεταλλεύονται αδίστακτα» όταν συζητούν θέματα δίκαιης χρήσης του ρεπερτορίου.

ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΦΥΣIΚΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ: ΠΩΣ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΠΕΡΑ ΟΧΘΗ ΤΟΥ ΑΤΛΑΝΤΙΚΟΥ ΑΜΦΟΤΕΡΟΙ ΝΑ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΔΕΧΘΕΙ ΟΤΙ ΤΑ ΜΜΕ ΔΕΝ ΚΑΤΑΒΑΛΛΟΥΝ ΑΜΟΙΒΕΣ; ΕΙΝΑΙΉ ΟΧΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΠΟΥ ΣΤΗ ΜΕΣΗ; ΚΑΙ ΜΗΠΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ Ο STEVE JOBS ΠΟΥ, ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΔΙΣΤΑΚΤΑ, ΑΥΤΟΣ ΥΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΤΟΥΣ ΟΡΟΥΣ ΤΟΥ ΣΤΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ;