Τα άπλυτα του Red

Ο Δημήτρης Σούλτας, άρτι απολυθείς από το RED 96,3 αποκαλύπτει στο e-tetRadio τον απίστευτο τρόπο λειτουργίας των μουσικών ραδιοφώνων.

«Η απόλυσή μου από τον RED δεν ήταν προφανώς κάτι που θα αλλάξει το ρου της ιστορίας του ραδιοφώνου, επιβεβαίωσε όμως ότι η δημοσιογραφική ιδιότητα, στις μέρες μας, μπορεί να αποτελέσει από μόνη της λόγο απόλυσης. Και είναι το μόνο επάγγελμα στο οποίο μπορεί να συμβεί αυτό, καθώς είναι μάλλον απίθανο να απολυθεί κάποιος ως πολύ γιατρός, πολύ υδραυλικός ή πολύ μηχανικός.

Ο κήπος της ραδιοφωνικής παραδοξότητας ανθίζει εδώ και χρόνια στο μέγαρο του Νέου Φαλήρου, όπου 4 ραδιόφωνα χτίζουν το προφίλ ενός “σοβαρού” συγκροτήματος ΜΜΕ. Η σοβαρότητα αυτή χτίστηκε από το 2004 και με το “ροκ παιδί” του συγκροτήματος τον RED, που έκανε θεαματικά νούμερα από τους πρώτους μήνες της ζωής του.
Το παράδοξο όμως ήταν πάντα εκεί, πανταχού παρόν και εκφραζόταν με διάφορους τρόπους. Έπρεπε δε, να υπηρετείται πιστά από ολίγον παραγωγούς μέχρι πολύ δημοσιογράφους. Ας δούμε μερικά παραδείγματα:
Ως προς το μουσικό μέρος, για τον RED δεν γεννήθηκε ποτέ ο Nick Cave, η Patti Smith έκανε δειλά την εμφάνισή της γύρω στο 2006, οι Pearl Jam δεν δημιουργήθηκαν ποτέ, οι Beatles έγραψαν συνολικά 3 κομμάτια και από το 2008 και μετά στην Αγγλία δεν παρήχθη ποτέ μουσική

Για τις εκπομπές του σταθμού δεν παίζονταν ποτέ τρέιλερ. Αντιθέτως, πριν ξεκινήσεις την εκπομπή σου άκουγες τρέιλερ της εκπομπής που ακολουθούσε... στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ!
Απαγορευόταν δια ροπάλου να μεταβληθεί η λίστα των τραγουδιών. Ακόμα κι αν μιλούσες για το θάνατο ενός σημαντικού καλλιτέχνη ή για τη συναυλία στην οποία ο σταθμός ήταν χορηγός επικοινωνίας δεν εθεωρείτο απαραίτητο να συνοδευτεί η πληροφορία από το ανάλογο τραγούδι. Έτσι, μπορεί κάποιος να μιλά για τη συναυλία των Metallica και το κομμάτι που ακολουθεί να είναι από την Pink!

Δεν αναφέρω αυτά τα παραδείγματα για να πλήξω το κύρος του σταθμού και να επιτεθώ κατά της λογικής του playlist. Θέλω απλώς να σημειώσω ότι όλες αυτές οι παραδοξότητες, που δεν έχουν βάση σε καμία “γνώση” του μέσου, αποτελούν τον άξονα πάνω στον οποίον κρίνεται η επαγγελματική επάρκεια ενός επαγγελματία του χώρου

Στη διάρκεια των τεσσάρων και πλέον χρόνων που βρέθηκα στα μικρόφωνα του σταθμού προσπάθησα, κυρίως με άξονα το χιούμορ, να μιλήσω και για τη μουσική και για την κοινωνία (από την οποία γεννιέται, άλλωστε, η μουσική) και για την πολιτική (για την οποία καθόλου δεν αδιαφόρησε η ροκ στην ιστορία της). Το αν το έκανα επιτυχώς ή όχι, θα το κρίνουν οι ακροατές.

Αν έπρεπε να είμαι λιγότερο δημοσιογράφος για να κάνω “λιγότερο” ραδιόφωνο, με λιγότερη άποψη και λιγότερο σεβασμό προς τον ακροατή, τότε καλώς απολύθηκα.
Στόχος, τελικά, δεν είναι οι “πολύ” δημοσιογράφοι. Είναι να παραμείνει “ζωντανός” ο “λιγότερο” ακροατής και ο “περισσότερο” καταναλωτής του ραδιοφώνου.
Είμαι βέβαιος ότι κάποιοι θα σχολιάσουν: “Και καλά, εσύ τι έκανες για όλα αυτά τόσα χρόνια:”. Ομολογώ, ελάχιστα. Άλλωστε και με το σημερινό κείμενο δεν ισχυρίζομαι ότι προσπάθησα να κάνω κάποια τομή στη λειτουργία του ραδιοφώνου. Για να γίνει κάτι τέτοιο πρέπει οι παραγωγοί να έχουν σύμμαχο το μεγαλύτερο μέρος του κοινού. Και, προς το παρόν, δεν το έχουν...»