Ραδιόφωνο για λίγους;

Αναδημοσίευση από το τετΡάδιο της Ελευθεροτυπίας, 7/7/2007

Το ραδιόφωνο μετατρέπεται αργά αλλά σταθερά σε χώρο συγκέντρωσης ισχυρών ομίλων που ο καθένας διαθέτει στο δυναμικό του τρεις, τέσσερις, ή και πέντε διαφορετικούς σταθμούς. Γεγονός θετικό για τους επιχειρηματίες, αλλά αρνητικό για όλους τους άλλους. Πρωτίστως, δε, για εμάς τους ακροατές. Αν δεχτούμε ότι κύριος στόχος των ιδιοκτητών είναι το κέρδος, όσο περισσότερους ραδιοσταθμούς διαθέτει ένας επιχειρηματίας τόσο πιο εύκολα προσελκύει διαφημιστικά πακέτα. Ετσι λειτουργεί η ραδιοφωνική αγορά εσχάτως. Ενας σταθμός δεν αρκεί για να αποτελέσει δυνατό παίχτη στον οικονομικό στίβο, όσο μεγάλο κι αν είναι το ποσοστό που διαθέτει. Οπως γίνεται εύκολα κατανοητό όμως, η συγκέντρωση των μέσων στα χέρια (όλο και πιο) λίγων δεν είναι και ότι το καλύτερο. Σε πολλούς τομείς. Και δεν αναφερόμαστε στην πολιτική, αφού το ραδιόφωνο ως μέσο έχει χάσει προ πολλού την πολιτική του ισχύ, αλλά σε όλα τα υπόλοιπα.Είναι κακό για τη μουσική, μιας και παίζονται όλο τα ίδια και τα ίδια.Είναι κακό για τον πλουραλισμό, μιας και όλο λιγοστεύουν οι διαφορετικές φωνές.Είναι κακό για τον πλουραλισμό, ακόμα περισσότερο, αφού συνήθως τα ίδια άτομα διευθύνουν τους σταθμούς του ομίλου, έστω κι αν αυτοί είναι διαφορετικού προσανατολισμού.Οχι ότι δεν υπάρχουν ξεχωριστά επιτελεία σε κάθε σταθμό. Υπάρχουν. Οι αποφάσεις όμως έχουν πάντοτε κοινή αφετηρία σκέψης. Πράγμα κακό για την αισθητική, ειδικά όταν, μπροστά στο κέρδος, όλα έπονται: το γούστο, η μουσική ακόμα και το ραδιοφωνικό ήθος. Είναι κακό και για τους εργαζόμενους στο ραδιόφωνο. Εκ των πραγμάτων, οι θέσεις ολοένα και μειώνονται περισσότερο. Στους ομίλους πρυτανεύουν τα οικονομικο-τεχνικά κριτήρια, που δεν υπολογίζουν πια πρόσωπα και καταστάσεις, δεν υπολογίζουν μεράκι και έρωτα. Το θέμα είναι να βγάζει χρήματα ο σταθμός και από εκεί και πέρα όλοι οι άλλοι να πάνε να «γαμ...», που έλεγε και ο Θωμάς Μητρόπουλος (αν δεν κάνω λάθος) για τον Ολυμπιακό και το Αιγάλεω.