Μπορεί τα ερωτηματικά για το διαγωνισμό των τηλεοπτικών συχνοτήτων να είναι πολλά, αλλά και να εκκρεμούν δεκάδες νομικές αποφάσεις, ωστόσο μπορούμε ήδη να επιχειρήσουμε να βγάλουμε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα για το ραδιόφωνο. Το γεγονός ότι η κυβέρνηση κατάφερε να κλείσει τους επιχειρηματίες για 70 ώρες σε μια δημοπρασία και να τους καταφέρει να καταβάλουν ένα ποσό της τάξης των 250 εκατομμυρίων, δείχνει ότι η κυβέρνηση έχει τουλάχιστον την πυγμή αλλά και την δύναμη να αντιπαρατεθεί στο παλιό καθεστώς των ΜΜΕ.

Στο ραδιόφωνο ισχύει ένα αντίστοιχο καθεστώς, η ιδιοκτησία του οποίου μετά από συγχωνεύσεις και εξαγορές ακολουθεί ένα εξαιρετικά συγκεντρωτικό μοντέλο, με διαρκώς μειούμενα ποσά επενδύσεων. Οι μεγαλοιδιοκτήτες των ραδιοφώνων προσφάτως κονταροχτυπήθηκαν σημαντικά με τους εργαζομένους όλων των κλάδων, αλλά και με τους ραδιοφωνικούς σταθμούς με συνεταιριστικά χαρακτηριστικά. Την ίδια ώρα, καλούσαν την κυβέρνηση να ικανοποιήσει μια σειρά από αιτήματα προς όφελος των υπάρχοντων ραδιοφωνικών σταθμών.

Έχοντας δει τι συνέβη κατά την προηγούμενη προσπάθεια αδειοδότησης επί Δ. Ρέππα, διατηρούσαμε την αμφιβολία κατά πόσον η κυβέρνηση θα ήταν διατεθειμένη να σηκώσει το πολιτικό κόστος μια από του μηδενός αδειοδότηση και για το ραδιόφωνο. Το βέβαιο είναι πλέον, ότι αν πραγματικά θέλει να το πράξει, η σημερινή κυβέρνηση μπορεί.

Το ερώτημα που παραμένει ανοιχτό είναι τι βαρύτητα έχει το ραδιόφωνο σε σχέση με την τηλεόραση, προκειμένου η κυβέρνηση να προχωρήσει και εδώ σε αντιστοίχου επιπέδου σύγκρουση με το υπάρχον ραδιοφωνικό καθεστώς. Και βέβαια η βαρύτητα αυτή είναι που θα καθορίσει και τα επιμέρους της ραδιοφωνικής αδειοδότησης, όπως τον αριθμό των αδειών, το κατώτερο τίμημα αλλά και την ακριβή διαδικασία που θα ακολουθηθεί.