Το Ράδιο μακριά από τη Θεσσαλονίκη

Ξεχάστε τη συνήθεια να παίζετε τα φώτα του αυτοκινήτου σας, όταν περνάτε από την περιοχή της ΧΑΝΘ. Ο Στέφανος δεν πρόκειται να σας στείλει τα χαιρετίσματά του, γιατί δεν σας βλέπει. Εδώ και λίγες ημέρες δεν ακούει τα κορναρίσματα των μποτιλιαρισμένων Θεσσαλονικέων αλλά το αγχωτικό γκάζωμα όσων βιάζονται να ανεβούν την ανηφόρα του Ρυσίου, για να εγκαταλείψουν την πόλη με κατεύθυνση τη Χαλκιδική.

Της Χριστίνας Ταχιάου από την Εφημερίδα Μακεδονία

7 Δεκεμβρίου 1986
Από ένα μικρό διαμέρισμα στο 11 της κλειστοφοβικής οδού Δεσπεραί εκπέμπει για πρώτη φορά το «Ράδιο Θεσσαλονίκη». Ήταν η εποχή κατά την οποία η ελεύθερη ραδιοφωνία βρισκόταν στα σπάργανα. Τότε ο Στέφανος Διαμαντόπουλος, ο Λευτέρης Μαρόγλου και ο Γιώργος Σερίδης ένωσαν τις δυνάμεις τους. Ο κόσμος τούς αγκάλιασε από την πρώτη στιγμή. Ένιωσε ότι αφουγκράζονταν τον παλμό του. Διέθεταν άποψη, διάθεση και μαχητικότητα. Μέσα σε λίγους μήνες η ακροαματικότητα της μπάντας των ερτζιανών της Θεσσαλονίκης πέρασε από τους πειρατές που έφεραν εξωτικά ονόματα, όπως Anabel Wot, Superman, Υδροχόος-Anabel, S-18, Δ-22, Στέφανος ο Silveron, Άρης ο Σκανδαλιάρης, Τάκης ο Άγιος, Φάνης ο DNA, Crystal Palace, Γιάννης ο Λευκός Πύργος, στο τρίο του «Ράδιο Θεσσαλονίκη».
Το κίνημα της «κυρά Κατίνας»
Έπειτα από πολλές περιπέτειες ο σταθμός εδραιώθηκε για τα καλά στη συνείδηση των Θεσσαλονικιών και γενικότερα των Βορειοελλαδιτών, καθώς ακούγεται σε όλη την περιοχή. Τόσο καλά εδραιώθηκε, που από το 1988 είναι πρώτος σε ακροαματικότητα! «Μετά τις συλλήψεις γίναμε πολύ γνωστοί. Όταν άρχισαν να διενεργούνται οι πρώτες έρευνες ακροαματικότητας, κυριαρχούσε το FM100. Έπειτα από λίγο καιρό φάνηκε ότι εμείς είμαστε κυρίαρχοι της νύχτας και αργότερα και της μέρας. Από τότε που περάσαμε πρώτοι, δεν πέσαμε ποτέ. Οι άλλοι σταθμοί επένδυαν σε ονόματα-τέρατα. Εμείς ήμασταν ο Στέφανος, ο Λευτέρης, ο Παναγιώτης (Συμπόνης), ο Μιλτιάδης (Χαλκίδης), ο Σπύρος (Φωκάς). Για μας όλα ήταν πρωτογενή, πρωτότυπα. Δώσαμε βήμα στον καθένα να βγαίνει στον αέρα και να λέει ό,τι θέλει. Δημιουργήσαμε το κίνημα της ‘κυρά Κατίνας’. Η κατηγορία αυτή του ακροατηρίου, την οποία κάποιοι απαξιώνουν, είναι η μάνα μας, η θεία μας, η γειτόνισσά μας…».
Η εποχή του αυριανισμού
Οι άντρες του σταθμού είναι σταρ μόνο για όσο βρίσκονται στο μικρόφωνο. «Δεν σνομπάρουμε τα κοσμικά και τις εκδηλώσεις, κάθε άλλο. Αλλά δεν είναι δυνατόν να βγαίνεις με έναν πολιτικό, να τρως μαζί του και την άλλη μέρα να τον βγάζεις στην εκπομπή σου».
Η είσοδος του Γιώργου Κουρή στην επιχείρηση στα τέλη της δεκαετίας του ’80 τούς έβαλε την ταμπέλα του αυριανισμού. Ο Στέφανος δεν έχει κανένα πρόβλημα να σχολιάσει εκείνη την περίοδο. «Είχε κόστος η συνεργασία με τον Κουρή. Τότε μας είχαν προσεγγίσει οι πάντες. Ο Κουρής όμως ήταν αυτός που έβαλε τα χρήματα, για να γίνει αυτό που έγινε. Εμείς δεν είχαμε χρήματα για μηχανήματα και εξοπλισμό. Επίσης να ξέρετε ότι, αν δεν ήταν ο Κουρής, δεν θα είχαμε εγκατασταθεί στον Πύργο του ΟΤΕ. Μας βοήθησε σε πολιτικό επίπεδο, για να εγκατασταθούμε στο καλύτερο σημείο της Θεσσαλονίκης». Θυμάται πώς μπήκε στον ερειπωμένο τότε Πύργο και είπε: «Αυτό είναι. Εκεί μέσα ένιωσα να πετάω. Πήραμε έναν ρημαδιασμένο χώρο και του δώσαμε οντότητα. Όμως το ‘Ράδιο Θεσσαλονίκη’ μπορεί να βγει και από την τελευταία παράγκα. Οι ικανοί εξάλλου δεν δοκιμάζονται μόνο με καλά εργαλεία αλλά με τις δικές τους δυνάμεις…».
«Σημασία έχει τι λες, όχι από πού το λες…»
Για περισσότερα από 20 χρόνια το «Ράδιο Θεσσαλονίκη» παρατηρούσε τα τεκταινόμενα από τον Πύργο του ΟΤΕ και το χώρο της ΔΕΘ. «Όταν έκλεισε ο Πύργος για ανακαίνιση, φυσικά φύγαμε. Μετά λόγω κανόνων πυρασφάλειας οι χώροι που χρησιμοποιούσαμε είχαν μικρύνει τόσο πολύ, που ήταν αδύνατο να χωρέσουμε. Εδώ και δύο, τρία χρόνια το σχεδιάζαμε με τον Λευτέρη».
Όμως ο σταθμός αυτός είναι ταυτισμένος με το κέντρο, με τη φράση «Καλησπέρα στα φώτα». Ο κόμβος του Ρυσίου, όπου μετακόμισε, μοιάζει με εξορία στην παραμεθόριο. «Δεν είναι έτσι. Ο σταθμός είναι λαϊκός, καθημερινός, γι’ αυτό και μπορεί να λειτουργήσει οπουδήποτε. Σύμφωνοι, η λειτουργία του από την καρδιά της πόλης είχε έναν συμβολισμό, σήμαινε κάτι. Όμως η πόλη μεγάλωσε. Δεν είναι πλέον μόνον το κέντρο. Πάντως θα κρατήσουμε επικοινωνία, θα έχουμε κάτι σαν ‘μικρόφωνο πόλης’».Φυσικά το ενοίκιο εκτός πόλης δεν έχει καμία σχέση με το ενοίκιο εντός. Πόσο εύκολη θα είναι η επιβίωση στην εποχή της άγριας οικονομικής κρίσης; «Για να επιβιώσει το ραδιόφωνο, πρέπει να είναι ευέλικτο, εναλλακτικό, δημιουργικό. Ειδικά η Θεσσαλονίκη, που δεν είναι το κέντρο των επιχειρήσεων, πρέπει να έχει παραγωγικό και δημιουργικό ραδιόφωνο, με γνώμη, παραγωγή θεματολογίας, διάλογο, κοινωνική δράση. Υπάρχει χώρος για ραδιόφωνα γνώμης, παρέας. Το ‘Ράδιο Θεσσαλονίκη’ μπλέκει το παρεΐστικο στιλ με τη δημοσιογραφία. Στο ραδιόφωνο σημασία δεν έχει από πού μιλάς, αλλά αυτό που λες…».
«Ένοχη η πολιτεία»
Τον Οκτώβριο του 1987 έγινε πογκρόμ των αρχών εναντίον των θρασέων «πειρατών». Το τέρας που άκουγε στο όνομα «ραδιογωνιόμετρο» εντοπίστηκε στη Λάρισα να κατευθύνεται προς τη Θεσσαλονίκη. Όλοι οι πομποί σιγούν πλην των κρατικών και του «Ράδιο Θεσσαλονίκη». «Μείναμε ανοιχτοί εν γνώσει μας ότι θα συλληφθούμε», θυμάται ο Στέφανος Διαμαντόπουλος. Έτσι στις 19 Οκτωβρίου, στις 2 το μεσημέρι, με επικεφαλής τον εισαγγελέα η αστυνομία κατέσχεσε τα μηχανήματα και οι συντελεστές του δημοφιλούς σταθμού συνελήφθησαν. Μαζί τους συνελήφθη κι ένας φίλος τους, ο οποίος έτυχε να βρίσκεται στο στούντιο. Ο «Μουσικός Δίαυλος» μεταδίδει την είδηση έπειτα από λίγα λεπτά και ακολουθεί διαδήλωση χιλιάδων φίλων του σταθμού έξω από το αστυνομικό τμήμα. Δεν περνούν αυτόφωρο, παραπέμπονται σε τακτική δικάσιμο και λίγους μήνες αργότερα έκπληκτοι οι δικαστές του τριμελούς πλημμελειοδικείου Θεσσαλονίκης αντικρίζουν τους βουλευτές Γιώργο Παπανδρέου και Κώστα Λαλιώτη να ορκίζονται και να καταθέτουν υπέρ των κατηγορουμένων.
Αυτοί οι τελευταίοι δήλωσαν ερωτευμένοι με το ραδιόφωνο. Το δικαστήριο το εμπέδωσε και τους αθώωσε, δεχόμενο ότι δεν είχαν δόλο και ήταν πεπεισμένοι πως δεν παρανομούν. «Ηθικοί αυτουργοί είμαστε εμείς, η πολιτεία», είχε πει ο εισαγγελέας στο πνεύμα του Μακχίθ, ήρωα της Όπερας της Πεντάρας του Μπρεχτ: «Ποιος είναι ένοχος; Αυτός που κλέβει μία τράπεζα ή αυτός που την ιδρύει;».