Υποβλήθηκε από ανώνυμος στις .
Το να γράψω δυο λόγια για το κλείσιμο του trollradio.gr μου είναι απίστευτα δύσκολο. Πρώτον, γιατί σημαίνει πολλά παραπάνω για μένα από δύο λόγια και δεύτερον, γιατί έτσι συνειδητοποιώ ότι όντως τελείωσε κάτι που λάτρευα και γράφω τον »επικήδειο» του.
Ο trollradio.gr για μένα δεν ήταν μόνο οι φίλοι που έκανα, τα πρόσωπα και τα πράγματα που έμαθα. Ήταν ο τρόπος να αποφορτίζομαι στην πιο περίεργη πενταετία της ζωής μου. Όταν στην εκπομπή έλεγα «ψυχοθεραπεία» πραγματικά το εννοούσα! Ήταν το δίωρο που αρχικά μοιραζόμουν με την κολλητή μου την Άρτεμη και δενόμασταν κι άλλο, καλαμπουρίζαμε, περνάγαμε ξέγνοιαστα και όμορφα, γνωρίζαμε μουσικές αλλά κατόπιν ήταν οι ώρες που ξεχνούσα ότι μεγαλώνω και έκανα στην άκρη τα υπαρξιακά μου. Βλέπεις, δεν θέλω να βαρύνω και άλλο το κλίμα, αλλά σε αυτά τα χρόνια από κόρη έγινα μητέρα. Η απόλυτη αλλαγή status που ενώ σου δίνει τη μεγαλύτερη χαρά που υπάρχει, ταυτόχρονα σε φρικάρει κάπως γιατί πιστεύεις ότι τώρα ο κόσμος θα σε παίρνει στα σοβαρά. Άσε που ήθελα η μικρή μου να έχει μία cool, αντισυμβατική μαμά. Ήταν η δικιά μου Neverland.
Το ραδιόφωνο άργησε κάπως να μπει στη ζωή μου και πόσο μάλλον στην καθημερινότητά μου, αλλά το ερωτεύτηκα τόσο πολύ που σε μία φάση μου ήταν αδύνατο να σου πω αν αγαπώ πιο πολύ το ραδιόφωνο ή την μουσική. Τελικά κατάλαβα ότι η μουσική είναι η αγάπη μου και το ραδιόφωνο ο ατελέσφορος έρωτάς μου.
Δυστυχώς όσο και να ονειρεύεσαι, όσο και να ελπίζεις έρχεται η πραγματικότητα να σε προσγειώσει. Η ώρα που νιώθεις ότι όλα είναι μάταια και ότι όσο και αν προσπάθησες δεν είναι αρκετό. Δεν θέλω όμως να σκέφτομαι μόνο τα αρνητικά, άλλωστε εκκρεμεί και ένα trollfestival το οποίο καλώς εχόντων των πραγμάτων δεν θα πάψει να υπάρχει. Δεν θα πάψει να υπάρχει η φιλία μου με τον Γιάννη, την Χριστίνα, την Μαρία και άλλα 30 και άτομα που μπήκαν στη ζωή μου. Ήταν εκεί όταν γέννησα και ήμουν η λεχώνα με την μπλούζα του trollradio, ήταν εκεί όταν η ταινία μου παίχτηκε στις Νύχτες Πρεμιέρας για να έχω ηθική υποστήριξη, θα είναι πάντα εκεί κάθε φορά που ακούω Γραμμένο, Μαρκαντώνη και Δραμαμίνη. Αυτό δεν αλλάζει. Οι αναμνήσεις δεν σβήνονται ούτε φεύγουν. Θα είναι ένα κομμάτι μου και ένας παράγοντας που καθόρισε το άτομο που είμαι σήμερα. Γιατί με πίστεψαν, γιατί με αγάπησαν και γιατί τους αγαπώ και εγώ.
Οπότε καταλαβαίνεις ότι ο trollradio είναι κάτι άυλο. Είναι μία έννοια. Μία αισιόδοξη (κατά βάθος), γλυκιά έννοια. Και αυτό δεν μπορεί να ρίξει τίτλους τέλους.
Τίνα Καππάτου
- Συνδεθείτε για να υποβάλετε σχόλια
